بررسی نقش بهره وری کل عوامل بر نرخ بیکاری اقتصاد ایران طی دوره 1386-1338

کاهش نرخ بیکاری یکی از بارزترین اهداف برنامه ریزان و تصمیم گیران اقتصادی کشورها محسوب می شود و رسیدن به این مهم، سرآغاز از میان بردن بسیاری از مشکلات اقتصادی، اجتماعی خواهد بود. براساس مبانی نظری و مطالعات تجربی، بهره-وری کل عوامل و قیمت نسبی عوامل تولید (نرخ سود، نرخ دستمزد) نقش تعیین کننده ای بر نرخ بیکاری دارد. این مطالعه، با استفاده از داده‏های سری زمانی و روش خودرگرسیونی با وقفه های توزیعی (ardl) و یک مدل تصحیح خطای برداری (vecm)، با استفاده از نرم افزار microfit 5، به بررسی اثر بهره وری کل عوامل بر نرخ بیکاری در اقتصاد ایران و رابطه ی علّی میان متغیرهای بهره وری کل عوامل و نرخ بیکاری در اقتصاد ایران، طی سال های 1386-1338 می‏پردازد. نتایج مطالعه بیانگر اثر منفی و معنی دار رشد بهره وری کل عوامل بر نرخ بیکاری اقتصاد ایران در کوتاه مدت و بلندمدت است. از طرفی انجام آزمون علّیت گرنجری نشان داد، هم در کوتاه مدت و هم در بلندمدت شاهد رابط? علّیت دو طرفه بین نرخ بیکاری و رشد بهره وری کل عوامل اقتصاد ایران می باشیم. همچنین از دیگر نتایج تحقیق حاضر رابطه ی مثبت و معنادار حداقل دستمزد واقعی و جمعیت فعال با نرخ بیکاری می باشد. و متغیر موجودی سرمایه با نرخ بیکاری رابطه ی منفی و معنادار دارد. همچنین می توان بیان داشت، به منظور افزایش نرخ رشد بهره وری کل عوامل و کاهش نرخ بیکاری و حرکت از اقتصاد سرمایه و منابع محور به سمت اقتصاد دانش محور، ضروریست جهت گیری سیاست های کلان اقتصادی در راستای اصلاح قیمت نسبی عوامل به نفع مولفه های دانش و نیروی کار باشد.